COLUMN - de fakkel
Colomn in “De Koepel nieuws”, het
parochieblad van Lierop
De fakkel, een brandend vuurtje dat
doorgegeven wordt in Lierop om elkaar te
inspireren..
Ik ben Gonnie van Bussel, nu 45 jaar.
Als “echte” Lieropse boerendochter heb
ik tot nu toe vele mensen mogen
ontmoeten uit diverse culturen, lagen
van de bevolking en met diverse
drijfveren. De meeste buiten Lierop. Ik
ben moeder van 2 hele mooie spiegels van
kinderen, Job 8 jaar en Jeri 6 jaar, die
mede hebben gezorgd dat ik bewuster in
mijn leven ben gaan staan. En dat de
vraag “wie ben ik” steeds meer de
centrale vraag in mijn leven is. Je
groeit op in een gezin met normen,
waarden en overtuigingen. Je komt
dezelfde maar ook andere normen,
waarden en overtuigingen tegen op
school, bij vriendjes, op je reizen, bij
je opleidingen, in je werkkring. Ik heb
gemerkt dat toen ik in aanraking kwam
met de tijdelijkheid van het leven door
de dood van twee jonge vrouwen in Lierop
en de geboorte van mijn kinderen er
ergens iets ging wringen. Het voelde
niet meer goed. Ik heb eigenlijk altijd,
in mezelf, God bedankt voor alle goeds
welke ik had. Daarom wilde ik ook in
Lierop in de kerk trouwen, vooral om
mijn dankbaarheid uit te spreken voor
het geluk dat ik altijd had gevoeld.
Iets waar ik niet zelf voor gezorgd had
maar iets buiten mij. Afgelopen jaren
denk ik toch dat dit niet iets buiten
mij is, maar iets in mij. Maar “wie ben
ik”?
En zo ben ik mijn zoektocht verder gaan
voortzetten. Vele cursussen, gesprekken
en boeken hebben mij op dit moment
gebracht tot een volgende grote stap in
mijn leven. Zoals in het boek “The gift”
van Patty Harpenau staat beschreven:
“Ieder mens wordt geboren met een
individuele eigen gave. Het is het recht
van ieder mens om een zichtbare
vertaling te worden van dat wat de ziel
het meest verlangt te zijn. Je mag en
kan alles worden. De enige voorwaarde is
dat het werkelijk bij je past, bij dat
wat je werkelijk diep verlangt te zijn.
In je ziel staat het verhaal en de gave
van je leven geschreven: waarom je leeft
en wat je komt doen. En om dit te
verwezenlijken heb je een gave
meegekregen. In je hart woont je talent.
Het is haar liefde en passie voor wie je
bent die vervulling geven aan je gave.
In je denkwereld wonen de mogelijkheden
om je gave en je talent uit te voeren in
de dingen die je zegt, doet en aan de
buitenwereld laat zien. Het leven wordt
nog leuker als hoofd, hart en ziel op
een en dezelfde lijn zijn.” In de
afgelopen 3 maanden hebben twee
familieleden mij de volgende stappen
laten zien op mijn levenspad. Eri heeft
mij ruim 5 jaar geleden vastgehouden, 3
weken voordat ze overleed. En het
gevoel, dat tussen ons was, is nooit
meer weggegaan. Vincent, mijn zwager,
overleed in januari. Ik ben ’s-avonds in
zijn kamertje op een stoel bij hem
gebleven. Een belevenis die ik nog kan
voelen. In maart overleed mijn
schoonvader Leonard. Ik mocht samen met
Desire Laros zijn gehele afscheid
organiseren. Tijdens de
afscheidsviering, in zijn park, op het
terras van zijn boscafe, kwam ik dit
gevoel weer tegen. Ik noem het maar de
connectie met hun ziel. Leonard was een
architect, stedenbouwkundige en
kunstenaar. Zijn fascinatie met
wiskundige verhoudingen was groot. Hij
maakte kunst met lijnen en kleuren om
inzicht te krijgen in de evolutie van de
mens. En zo kwam hij ook bij het
enneagram. Volgens Richard Rohr, een
zielkundig model. Een weg naar
zelfkennis. Volgens hem kan het helpen
om tot een diepere en meer oprechte
betrekking tot God te komen. Als spiegel
van de ziel blijft het enneagram een van
de vele wegwijzers. En wegwijzers
wijzen de weg. Lopen moeten we echter
zelf. Dus heb ik besloten de gok te
wagen en er midden in te duiken. Ik ga
mijn bedrijf Hart&Ziel opzetten. Als
eerste wil ik graag meelopen met mensen
die weten dat hun levenspad binnenkort
gaat eindigen. Maar ook met nabestaanden
die hun geliefde nu hebben verloren.
Mijn talenten: creativiteit,
organiseren, aanpakken, vertellen mag ik
al gebruiken. Ik heb mijn twee stages
met een ruim voldoende afgelegd. En ik
heb een geweldige coach aan Desire. Het
is hartstikke eng. Vele normen, waarden
en overtuigingen zijn de revue
gepasseerd maar het voelt zo goed en ik
weet dat het de juiste stap is.
Het begon ooit met dromen, durven, doen.
Ik raad dit iedereen aan.
Ik liet dit verhaal horen aan onze Job.
Zijn commentaar: Mam, dit is erg saai
voor kinderen. “Hoe kan ik dit verhaal
dan leuker maken voor kinderen”. vroeg
ik hem. Ik gaf hem een voorbeeld van wat
er gebeurde tijdens Leonard’s
afscheidsviering. Bij Vincent had Job
alles meegedaan. Van het timmeren van
Vincent’s kist, tekening erop van zijn
klasgenootjes, Vincent er in leggen tot
aan het laten zakken van de kist in zijn
graf. Leonard zou gecremeerd worden,
verbrandt. Nou dat was toch wat anders.
Ook het zien van het dode lichaam van
Leonard was anders voor Job, ook al had
hij hem meegemaakt in het hospice en net
na zijn overlijden. Hij wilde hem niet
meer zo zien. En ook wist hij niet of
hij het cremeren wel wilde zien. We
hebben Job daarin helemaal vrij gelaten.
Hij koos op het laatste moment om toch
mee te gaan in het crematorium en daar
wilde hij, evenals Jeri, alles zien.
Inclusief het kijken door het kijkglas.
Hij vond het heel interessant. Toch
bleef het verschil in beleving tussen
Vincent en Leonard. Vincent,
verstandelijk gehandicapt, is gewoon
vertrokken met een glimlach op zijn
gezicht. Leonard, heeft gevochten tegen
de dood en heeft nog tegen Job gezegd in
het hospice “ik ga dood” met verdriet in
zijn stem. Zou dat het verschil zijn? Ik
weet het niet en Job…wilde gewoon weer
verder met zijn spel. Misschien moet ik
inderdaad niet te veel denken en meer
voelen en doen. Zoals Job zei: Waar gaat
dit verhaaltje over als je 1 woord mag
gebruiken: Geloof in jezelf. Nou, zeg
dat dan!
Mei 2012
Gonnie van Bussel
< Terug |
|
